میِ ناب

دوش از درِ ميخـــانه خـــراب آمــــده بـــودم       با ساز و دف و جامِ شــراب آمده بودم

در حـــالِ سماع، رقص‌كنـان، خنده‌زنان، مست       با نغمـــه و آهنــگ و ربــاب آمده بودم

انــدوه نبُد در دل و ســــرمست و قـــــدح‌نوش       آســوده ز انـــدوه و عـــذاب آمده بودم

از قامتِ ساقي چــــو قيامت شـــــــده بـــــرپا       فــــارغ ز غـــمِ روزِ حســاب آمده بودم

اي فـــــردِ رياكار به كـــــوري تـــــو دوشيـــــن       پيمانه‌كش و مست و خراب آمده بودم

پيمانه به كف، نغمه به لب، سرخوش و شيدا        با ساغــــرِ پُـــر از ميِ نـاب آمده بودم

صــابــــر شـــــده‌ام رهــــــروِ دنيــــــايِ يقينم

صــــد شكـــــر كه از راهِ صـــــواب آمـده بودم