جانِ جهان

سال‌ها سیمرغِ قافِ عشقِ آن جانِ جهانم

برتر از وهم و گمانم، فارغ از نام و نشانم

هست نورانیّتِ دل از جمالِ حقِ مطلق

جلوه‌ای تابیده در روزِ ازل بر قلب و جانم

گرچه باشد در ولا هر دم بلا تسلیمِ امرم

در گلستانِ ولایت بلبلِ شیرین‌زبانم

در دلِ صاحب‌دلان، بزم و مکان و جای دارم

گرچه در مُلکِ جهان بی‌خانمان و لامکانم

نیستم زاغ و زغن مردارخوار و پست و گویم

من همان مرغِ همایون‌بال و عرشی‌آشنایم

ذاکرم ذکرِ دوامم یا هوالحی، هوالحق

روز و شب ذکرِ وجودِ مطلقِ حق بر زبانم

برتر از لاهوت دیدم بزم و جای عرشیان را

راحت و آسوده از دورانِ این چرخ و زمانم

هر که را سنخیّتی باشد، ببخشم جامِ عشقش

هر که را فیضی نباشد دور سازم از جهانم

صابرم رطلِ گران عشق باشد در برِ من

مست سازم هر که را خواهم از آن رطلِ گرانم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۵۷

صابر كرماني...