شورِ عشق

کسوتِ تزویر را از دوشِ جان انداختیم

شورِ عشقی در دلِ پیر و جوان انداختیم

عالمی خوشتر نبود از عالمِ دیوانگی

از جنونِ عشق شوری در جهان انداختیم

منقلب‌احوال بودیم از غم و هجر و فراق

انقلابی در دلِ شوریدگان انداختیم

همچو منصور از دل و جان ما اناالحق می‌زنیم

پیر و برنا را به عالم، در گمان انداختیم

صابرِ آزاده و رندیم و مست و می‌پرست

سر به خاکِ مقدمِ پیرِ مغان انداختیم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۹۵

صابر كرماني...