مِهر رُخِ رخشنده او

من عاشقِ رخسارِ بُتی غنچه دهانم

در باغِ وفا قمری خوش نطق و بیانم

امروز به شیرین سخنی شهره شهرم

شیرین سخن و بلبلِ گلزارِ جهانم

مِهر رُخِ رخشنده او جلوه نما شد

روشن شده از پرتوِ او روح و روانم

مِهر تو بود در دل و فکرت به سرِ من

تا شعله عشقت به دلم هست، جوانم

افروخته ذراتِ وجودم شود از عشق

چون نامِ نکوی تو بیاید به زبانم

رندانه ز تشویق و ز ترغیب گذشتم

شد نامِ هنر، نقش به سر لوحه جانم

وحشت به دلم نیست ز افکارِ عمومی

هر چند که دلگیر ز اوضاعِ زمانم

آسوده ز غم صابرِ کرمانی شیدا

زد نغمه که خاکِ قدمِ پیرِ مغانم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۴۰ صابر كرماني...