بی وفا نگار

ای بی وفا نگار به عاشق جفا مکن

پابندِ دامِ عشق و بلا را رها مکن

من منتهای زجر و جفا را کشیده ام

دیگر جفا به جانِ من مبتلا مکن

رنج و غم است حاصلِ دورانِ عمر ما

دیگر تو جور با دلِ خونین ما مکن

خوشتر بود ز کام، رهائی ز کام و نام

کامِ مرا ز لطف و عنایت روا مکن

با درد خو گرفته ام ای دوست سالها

دردِ مرا ز فیض و کرامت دوا مکن

خواهی رها ز وسوسه نفسِ دون شوی

روی طلب به جانبِ اهلِ ریا مکن

دل را ز نورِ مهر و وفا صیقلی نما

با عاشقانِ سوخته دل ماجرا مکن

درمان پذیر دردِ غمِ عشق و هجر نیست

با عاشقانِ سوخته دل ماجرا مکن

در این دو روز عمر که چون برق بگذرد

با صابر ای خدای محبت جفا مکن

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۴۵ صابر كرماني...