ز لطفِ پیرِ مغان...

بسته زنجیرِ غم، این دلِ دیوانه‌ام
سازِ محبت بود نغمه مستانه‌ام

ز لطفِ پیرِ مغان به بزم ِ میخوارگان
ز باده لبریز شد ساغر و پیمانه‌ام

شمعِ محبت بسوخت خرمنِ جان مرا
در شرر و شعله‌اش دلشده پروانه‌ام

در برِ پیر و جوان ز سوزِ عشقِ نهان
شهره و ضرب‌المثل قصه و افسانه‌ام

از سر و جان و جهان گذشته‌ام این زمان
که جان فدای غمِ شاهد و جانانه‌ام

جذبه عشق و وفا هست به جان و دلم
واله و شوریده سر، بی‌دل و دیوانه‌ام

شعله سوزانِ عشق سوخت وجودِ مرا
در شرر و شعله‌اش ز خویش بیگانه‌ام

گاه ز شورِ جنون نغمه‌سرائی کنم
گاه ز عقل و خرد، عاقل و فرزانه‌ام

صابر شیرین‌بیان شاد و خوش و نغمه‌خوان
گفت به مُلکِ جهان ساکنِ میخانه‌ام

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۳۸۰

صابر كرماني...