شب قدر

شبِ قَدرست و شدم ساکنِ میخانه عشق

می‌زنم بوسه به جامِ می و پیمانه عشق

شبِ قدر است و مَلَک آمده از عرشِ وجود

مژده وصل بیاورده ز جانانه عشق

رهروِ وادی پُر وحشتِ رنجیم و بلا

مقصد ماست حرمخانه و کاشانه عشق

زاهدا طعنه بیجا مزن و خرده مگیر

مستِ مستیم و خراباتی میخانه عشق

عهدِ مجنون بگذشته است و کنون نوبتِ ماست

دل بر آن لیلی لیلا شده دیوانه عشق

هر چه باشد به جهان کهنه و فرسوده شود

کهنه هرگز نشود قصه و افسانه عشق

حرم و کعبه و دیرست زیارتگهِ عام

قبله اهلِ محبت حَرَم و خانه عشق

عاشقِ سوخته‌جان از سرِ اخلاص و نیاز

سر نهادست در محفلِ شاهانه عشق

صابر از سوزِ درون نغمه جانسوز سرود

بوده از روزِ ازل واله و پروانه عشق