عشقِ صاحبِ دل

نه اعتنا به سکندر نه جام جم دارم

نه جاه و منصب و نی سکه و درم دارم

بود مطابقِ اندوه نامِ نامی حق

دلی ز غصه و اندوه پُر الم دارم

نبوده بهره و عیشی به مُلکِ پیدایش

کنون به اصلِ دو عالم رهِ عدم دارم

مکانِ اصلی روح و روان به عرشِ برین

ز ترکِ جان و بدن کی فغان و غم دارم

به عشقِ صاحبِ دل می‌کنم قیام و سجود

خوشم دلی ز صفا، پاک و محترم دارم

چه هوده مُلکِ جهان در تصرفم باشد

چو لطفِ ذاتِ الهی بود چه کم دارم

ز لطف و رحمتِ سلطانِ جان شدم صابر

نظر به لطف و کراماتِ ذوالکرم دارم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۶۲

صابر كرماني...