ساغر صهبا...

چه کنم گـــوشه تنهــا همـــه شب سوخته‌ام  

    با دلِ والـه و شیـــدا همه شب سوخته‌ام

در همه شهـــر به بــدنامی مــن نیست کسی   

  هر نفس با دلِ رسوا همه شب سوخته‌ام

واعـــظ از تـــــرسِ جهنـــم نهــــراســـد دلِ من

فـارغ از وحشتِ فردا همه شب سوخته‌ام

ثـــــروت و عـــــــزتِ دنیـــا به شمــــا ارزانـــــی

    راحت از غصه‌ی دنیا همه شب سوخته‌ام

خـــَمِ گیســوی بتان سلسله‌ی پـایِ دل است

    واله و سلسله بــر پا همه شب سوخته‌ام

هستی‌ام دستخوشِ رنج و حوادث شده است

    همـــدمِ ساغـرِ صهبا همه شب سوخته‌ام

صـــابــــرم از همه جـــا رانـــده و درمـانده شدم

کُنــجِ تنهـــائی و تنهـــا همــه شب ســوخته‌ام

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۳۶۲

صابر كرماني...