این نغمه و ترانه جاویدِ صابر است...

ای گلبنِ شکفته باغِ صفای دل

ای گوهرِ نسفته بحرِ وفای دل

از جلوه‌ات به جسم و تنم، جان دمیده شد

ای مهر و دوستی تو آبِ بقای دل

در دفترِ حیات من و آلبومِ جان

شد نقشِ خاطرات تو لوحِ بنای دل

خواهی که شاد و خرم و روشن‌روان شوی

بنمای سیر در چمنِ دلگشای دل

سیمرغِ عشقِ دلبرِ زیبا شمایلم

بگشوده است بالِ وفا در فضای دل

فقر و جلال و عزت و ذلت به دستِ اوست

مائیم بندگانِ فقیرِ خدای دل

دل مظهرِ جمالِ خداوندِ عالم است

صدها هزار جانِ مقدس فدای دل

جبرئیل کیست صورتِ ناسوتیِ خیال

عرشِ خداست خلوتِ دولتسرای دل

این نغمه و ترانه جاویدِ صابر است

باشد همیشه بلبلِ باغِ صفای دل

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۳۶۱

صابر كرماني...