جانانم...

گدای کوی خراباتِ عشق جانانم

همیشه مست و خراب از شرابِ عرفانم

به باغِ شوق و به گلزارِ ذوق و گلبنِ وجد

نوای عشق ز دل برکشم، غزلخوانم

شرابِ ناب ز خاطر بَرَد غبارِ ملال

دلم گرفته ز وضعِ زمانه، نالانم

به ناله‌ی دف و نی رنج و غم بَرَم از دل

می دوساله به جامم بریخت جانانم

مهارِ صبر ز دستِ دلم رها گردید

ز بیم و غصه و اندوه و رنج پژمانم

بهارِ زندگیم را به رایگان دادم

ز بادِ وحشتِ فصلِ خزان، پریشانم

فقیرِ خاک‌نشین بوده‌ام به کشورِ فقر

چو تاجِ فخر و شرف بر سَرست سلطانم

نوای عشق و محبت ز دل کشم شب و روز

شهیر، صابرِ کرمانی سخندانم