سازِ عشق

تویی آرامِ روح و قلب و جانم

زدی مُهر خموشی، بر دهانم

سکوت تو بسی رازِ نهان داشت

تویی سرِ دل و راز نهانم

دمی راحت به عمر خود نبودم

گرفتار غم و قهرِ زمانم

دگر کی لب گشایم از شکایت

تویی همراز قلب و روح و جانم

محبت، خانه دل را صفا داد

تویی در خانه‌ی دل میهمانم

تو هم مهمانِ دل، هم میزبانی

فدایت این وجود ناتوانم

تو هم عشقی و هم معشوق و هم دل

فروغِ قلب و آرام روانم

به ظاهر ترک بنمودی مرا لیک

به باطن با تو باشم، شادمانم

گل مهر و وفا روییده در جان

به گلزار صفایت، نغمه خوانم

نوای راز صابر ساز عشق است

بگوید راز قلب پُر فغانم