بارگه عشق

یک عمر اسیرِ غمِ هجرانِ تو باشم

شوریده و دل‌خسته و حیرانِ تو باشم

شور و هیجانست به پا در دلِ تنگم

افسرده و محزون و پریشانِ تو باشم

بشکست پَر و بالِ من از سنگِ غمِ عشق

در کُنجِ قفس سر به گریبانِ تو باشم

کامل‌هنرم، نیست غم ار شهره نباشم

در مُلکِ سخن رندِ سخندانِ تو باشم

پیمانه به کف، توبه به لب، مست و غزل‌خوان

در بارگهِ عشق، ثناخوانِ تو باشم

می‌خندم و می‌گریم و در سوز و گدازم

پروانه آن شمعِ شبستانِ تو باشم

صابر سخنِ نغزِ دلش شهره شهرست

گوید به جهان مرغِ خوش‌الحانِ تو باشم