علم و عمل و شیوه اخلاص

ته‌جرعه‌کشِ پیرِ خراباتِ مغانم

آرام‌دل از جانبِ آن جانِ جهانم

از اَمرِ ولی رهروِ راهِ ملکوتم

ذکرِ علی و آل علی، وردِ زبانم

باشد به سماواتِ ولا سیرِ عروجی

با شهپرِ عرفان و ولا، پر زده جانم

خاکِ قدمِ یار بود سرمه چشمم

نامِ خوش او ذکرِ دل و شهدِ دهانم

تسلیم به امرش شدم و هیچ نگفتم

تا ساغر و پیمانه دهد پیرِ مغانم

هو حق علی از عالم بالا بشنیدم

پرواز به لاهوت کند مرغِ روانم

علم و عمل و شیوه اخلاص طلب کن

این است کلامِ دل و اندرز و بیانم

صابر ثمر از عمرِ گرانمایه چه بردی

کمتر بنما شکوه که زار و نگرانم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۵۶

صابر كرماني...