ای مونسِ جان...

هر کجا میروی ای مونس جان زود بیا

بی تو آرام ندارم به جهان زود بیا

منم آن طایرِ بی بال و پرِ سوخته دل

که ز عشقت بزنم داد و فغان زود بیا

ای ستمگر ز غمت کالبدی بی جانم

میدمی در تنِ من روح و روان زود بیا

تیره و تار ز غم شد افقِ خاطر من

روی زیبای تو گردیده نهان زود بیا

در دلِ سنگ تو آهِ دل من بی اثر است

سیلِ خونابِ دلم گشته روان زود بیا

کوهِ صبرم شده چون موم به من یاری کن

نیست دیگر به تنم تاب و توان زود بیا

ای جفاپیشه بی رحم به من رحم نما

از غمت قامت من گشته کمان زود بیا

آشنای تو غریبِ همه عالم باشد

کُنجِ تنهائی و غم شد نگران زود بیا

صابر از بیم جفای تو ندارد آرام

صبر و آرام توئی در دل و جان زود بیا