پیرِ باده فروشان

بیا بیا که سخن از می و مغان گویم

سخن ز باده کشان و ز مطربان گویم

ز پیر و میکده و جام و ساغر و باده

ز می فروش و ز آئینِ می کشان گویم

ز باده ای که همه انبیا بنوشیدند

که جان به کف همه بودند و شرحِ آن گویم

ز باده ای که همه اولیا از آن سرمست

ز ساغری که در آن بوده زهرِ جان گویم

ز پیرِ باده فروشان علیِ عمرانی

ز باده بود دوازده عدد عیان گویم

ز نورِ باده برافروز جامِ ما ساقی

ز حافظ و سخنِ نغز، خوش بیان گویم

ز معرفت که همه عارفان حق دارند

ز میرِ مُلکِ ولا، صاحب زمان گویم

ببند لب ز سخن صابرا مگو به عوام

که من ز طبعِ روان شعرِ جاودان گویم

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۱۵ صابر كرماني...