گلزارِ صفای عشق

گرفتارِ غمی جانکاه و رنجی پایدارم من

پریشان خاطر و محزون و زار و دل فکارم من

سفر کردم که شاید خاطرت گردد فراموشم

فزون شد شورِ احساس و غمین و داغدارم من

نوایم بینوائی نغمه ام سازِ فراموشی

کشیدم بارِ هجران و اسیرِ عشقِ یارم من

بهارِ آرزوی دل خزان گشت و پریشانم

در این ویرانسرای مُلکِ فانی بی قرارم من

دَمی احساسِ آرامش نکردم منقلب بودم

خریدارِ غمِ عشق و جفای آن نگارم من

به یادت می سرایم شعر و می نالم ز هجرانت

به هر شب در سمواتِ ولا، اختر شمارم من

صفای باطن و جانم بود از نورِ عشق او

وفا جویم صفا کیشم به راهت جان نثارم من

کلام و نغمه صابر بود از شورِ احساسش

به گلزارِ صفای عشق، قمری و هزارم من

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۷۴ صابر كرماني...