یا حسین

سلطانِ عشق، تشنه لبِ کربلا حسین

تن چاک چاک از ستمِ اشقیا حسین

والی امر بودی و تسلیمِ کردگار

ای مظهرِ خدا ولی و رهنما حسین

سر حلقه تمامِ شهیدانِ عالمی

ای نورِ غیب و رحمت بی انتها حسین

مانند تو نبوده کسی در جهان و نیست

ای پرده دارِ کعبه صدقِ خدا حسین

اسلام رونقش ز وجودِ تو بوده است

در راهِ دین ز نورِ یقین جانفدا حسین

یارانِ باوفای تو از جان گذشته اند

مراتِ ذاتِ حق به زمین و سما حسین

در هر مُحرم از غمِ تو محشری به پاست

جان روشن از ولای تو اصلِ ولا حسین

صابر نهاده سر به در آستانه ات

بنما نظر به خسته دلی مبتلا حسین

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۷۲۱ صابر كرماني...