نازنینا

نازنینا در هوایت ترکِ جان خواهم نمودن

ترکِ جان و هستی و نام و نشان خواهم نمودن

از سر و جان بگذرم در راهِ عشقِ روی یارم

خویشتن را شهره در مُلکِ جهان خواهم نمودن

نغمه خوانی می نمایم روز و شب چون عندلیبان

بر سرِ هر شاخه گل آشیان خواهم نمودن

گر چه بگذشتم ز هستی و مکان و نام و ننگش

در سرِ کویِ وفای دل مکان خواهم نمودن

باز جیشِ عشقِ جانان زد شبیخون بر سرِ من

شرحِ عشق و عشقبازی را بیان خواهم نمودن

ترکِ جان کردم چو فرهادِ پریشان این زمانه

جان فدای شاهدِ شیرین زبان خواهم نمودن

شهره در اقلیمِ عرفان صابرِ کرمانیم خوش

سیرِ معنی در زمین و آسمان خواهم نمودن

برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۴۲ صابر كرماني...