روشن‌دلم ز نور ولایِ تو یاعلی

دم می‌زنم زِ عشق و ولای تو یاعلی
سر می‌نهم زِ صدق، به پای تو یاعلی

بر لوح دل به‌غیر جمالِ تو نقش نیست
واصل شدم به فیضِ لقای تو یاعلی

دارد بس افتخار به شاهانِ تاجدار
هر بنده‌ی فقیر و گدایِ تو یاعلی

نامت علی و یکصد و ده هست در عدد
نصفش مجیب و ذکر و دعای تو یاعلی

خمسش حبیب و عُشر بود اسم ذات هو
برپا بود جهان ز بقایِ تو یاعلی

کون و مکان و لوح و سموات و عرش و فرش
خلقت شدند جمله زِ رأی تو یاعلی

عرش خدا که قلبِ محبان باصفاست
بود از نخست منزل و جای تو یاعلی

هر دم رسد به گوش دل و جان عاشقان
آوایِ عشق و شور و نوای تو یاعلی

مستم ز شوق و نغمۀ مستانه میزنم
چون بلبلی به باغ صفای تو یاعلی

منصوروار هر که بنوشد شرابِ عشق
واقف شود به سرّ خفایِ تو یاعلی

باشد مصون ز حیلۀ شیطان و شرّ  نفس
هر عاشقی ز لطف و وفای تو یاعلی

تسبیح‌خوان به امر خدا تا که شد ملک
بگشود لب به مدح و ثنای تو یاعلی

فلک وجود غرقۀ بحر نعیم توست
هستی است قطره‌ای ز سخای تو یاعلی

صابر قدم به حصن ولایت نهاد و گفت
روشن‌دلم ز نور ولایِ تو یاعلی