فروغِ مهر و امید

بیا به چهرۀ زردم نگر که بیمارم

کسی به غیرِ غمِ دل نشد پرستارم

ز بسکه رنج کشیدم ز وحشت و غمِ عشق

همیشه ساکت و صامت چو نقشِ دیوارم

فروغِ مهر و امید از دلم دَمَد همه عمر

که محوِ عشق و محبت ز جلوۀ یارم

تو بی‌وفا ز جفا خون نموده‌ای دل را

دمی نئی ز محبت انیس و غمخوارم

ز نوک هر مژه‌ام خونِ دل چکد شب و روز

کند حکایتِ دل چشمِ تارِ خونبارم

کسی ز حالِ منِ ناتوان خبر دارد

که بوده است گرفتارِ عشقِ دلدارم

چنان ضعیف شدم کز نسیم می‌لرزم

نمانده تاب و توانی در این تن زارم

روان به چهرۀ من سیل خون دل باشد

که هر شب از غم سوزان عشق بیدارم

روان به تن بدهد بوسه‌های شیرینت

هزار بوسه ز لعل لبت طلبکارم

اگر چه یار جفا می‌کند چه غم دارم

که شهره صابر کرمانی وفادارم